HomeDe naamOostenrijkIndiƫStamboom
Bijzondere verhalen
Contact
L E I D E L M E I J E R
Geschiedenis van een Indische familie
Reinald Leidelmeyer

 

ER Medicine Pioneer Reinald Leidelmeyer
By Joe Holley
Washington Post Staff Writer


Dr. Reinald Leidelmeyer, 82, a Fairfax doctor who was a pioneer in the nationwide effort to establish emergency medicine as a specialty, died Dec. 20 of complications from prostate cancer at Inova Fairfax Hospital.
Dr. Leidelmeyer, a Dutch immigrant to the United States, arrived in Fairfax in 1960, a time when the only doctors who voluntarily worked in emergency rooms were either young physicians struggling to establish a practice or itinerant doctors unable to sustain a practice of their own.
Passionate about saving lives, he recognized that accident victims and others needing emergency treatment were dying before they got to the hospital. He reasoned that if he could establish a system that would train first responders to stabilize the patient at the scene and then turn the patient over to doctors who were specialists in acute care, chances of survival would increase exponentially.
In 1966, Dr. Leidelmeyer wrote an article in the Virginia Medical Monthly outlining six basic requirements for emergency medicine to be regarded as a specialty. The response to the article was positive, and in 1968 he organized the first national meeting of emergency room doctors at a hotel near Fairfax Hospital. Somewhat presumptuously, those doctors - 32 in all, from 18 states - declared themselves the American College of Emergency Physicians.
Julian B. Orenstein, a pediatric emergency physician at Fairfax Hospital, wrote in a 1996 Washington Post article that 'from such a humble beginning - the Hair Club for Men probably had more members back then - arose a specialty that has grown like the medical equivalent of Microsoft'.
Today the American College of Emergency Physicians certifies all emergency doctors.
Dr. Leidelmeyer was no stranger to trauma. Born in Jakarta, Indonesia, in 1924, the youngest of seven children, he grew up in Amsterdam and the Hague. Graduating from high school in 1943, he and his siblings took part in resistance activities against the Nazis during World War II.
Scrounging for food one day, he was picked up, clapped into a Dutch prison run by the Gestapo and then loaded onto a railroad cattle car destined for a slave-labor camp in Germany. Realizing that his mother had no idea what had happened to him, he found a scrap of paper inside the car, scribbled a message and shoved it through the slats. Miraculously, the scrap of paper found its way back to his mother; it's still in the possession of the Leidelmeyer family.
He managed to leave the camp after about a year by coughing in the face of a guard and claiming that he was afflicted with tuberculosis. He made his way back home to Holland by hiding in barns and haystacks and surviving on handouts provided by kindly farmers. He arrived home seriously ill, not with TB but with diphtheria.
Dr. Leidelmeyer graduated from Leiden University Medical School in 1950 and immigrated to the United States in 1953. In 1955, he began a two-year tour of duty in the U.S. Army, serving as commanding officer of an Army dispensary in Germany.
He worked at a tuberculosis sanitarium in Charlottesville before becoming co-chairman of the Emergency Department at Fairfax Hospital in 1961. He stayed at the hospital until 1982 and also had a practice in the Fairfax Medical Center.
A member of the federal commission charged with formulating national requirements and training programs for emergency medical technicians and paramedics, Dr. Leidelmeyer also set up a national registry. In 1971, he helped organize a regional EMS council and was a member through 1976.
In 1978, he was the first recipient of the James D. Mills Outstanding Contribution to Emergency Medicine Award.
Dr. Leidelmeyer retired from practicing medicine in 1998 but continued to lecture widely. He also played tennis, gardened and traveled.
During the war years, Dr. Leidelmeyer developed a lifelong love -- a dangerous love in those years -- for Dixieland jazz and blues, particularly the music of Duke Ellington, Johnny Hodges and Louis Armstrong. In Holland, he and friends formed the Dutch Swing College Band, which still exists. A clarinet player, he was a longtime member of the Potomac River Jazz Club.
Dr. Leidelmeyer's marriage to Grita Wolters Leidelmeyer ended in divorce.
Survivors include his wife of 17 years, Judith Passwater Williams Leidelmeyer of Fairfax; four sons, Reinald Leidelmeyer Jr. of Newberry, Fla., Ronald Leidelmeyer of Sterling, Robert Leidelmeyer of Pine, Colo., and Mark Leidelmeyer of West Plains, Mo.; and one grandson.

Washington Post, Saturday, December 30, 2006; Page B04



Vrije vertaling
Pionier Eerste Hulp geneeskunde Reinald Leidelmeyer
Dr. Reinald Leidelmeyer, 82 jaar, een arts uit Faifax die een pionier was in de landelijke inspanning om de spoedeisende hulp als specialitiet te vestigen, is op 20 december overleden aan de gevolgen van postaatkanker in Inova ziekenhuis in Fairfax.
Dr. Leidelmeyer, een Nederlandse immigrant, kwam in 1960 in Fairfax aan, in een tijd waarin de enige artsen die als vrijwilligers op de eerste hulp werkten óf jonge geneeskundigen waren die keihard werkten om een praktijk te stichten, óf ambulante dokters die niet een eigen praktijk in stand konden houden.
 
Vol passie voor het redden van levens, zag hij dat verkeersslachtoffers en anderen die een eerstehulpbehandeling nodig hadden stierven voor ze het ziekenhuis bereikten. Hij besefte dat de kans op overleving exponentieel zou toenemen als hij een systeem kon ontwikkelen dat eerstehulpverleners zou trainen hoe ze een patiënt ter plekke moeten stabiliseren, en dan de patiënt moeten overdragen aan artsen die gespecialiseerd zijn in spoedeisende hulp.
In 1966 schreef dr. Leidelmeyer een artikel in de Virginia Medical Monthly, waarin hij zes basisbenodigdheden voor spoedeisende geneeskunde schetste. Hij kreeg positieve reacties op het artikel en in 1968 organiseerde hij de eerste landelijke bijeenkomst voor eerstehulpartsen in een hotel vlakbij het Fairfax ziekenhuis. Ietwat arrogant riepen die dokters - 32 stuks uit 18 staten - zichzelf uit tot het Amerikaanse College van Eerste Hulp Geneeskundigen.
Julian B. Orenstein, een eerste-hulpkinderarts in het Fairfax ziekenhuis, schreef in 1996 in een artikel in de Washington Post dat 'uit zo'n eenvoudige begin - de mannen haarclub had toen mogelijk meer leden - een specialiteit oprees die uitgroeide tot het medische equivalent van Microsoft. Tegenwoordig certificeert het Amerikaanse College van Eerste Hulp Geneeskundigen alle eerstehulpartsen.
Dr. Leidelmeyer was bekend met trauma. Geboren in 1924 in Jakarta, Indonesië, als jongste van zeven kinderen, groeide hij op in Amsterdam en Den Haag. Na het afronden van de middelbare school in 1943 namen hij en zijn familie in de Tweede Wereldoorlog deel aan verzetsactiviteiten tegen de nazi's. Op een dag, toen hij op zoek was naar voedsel, werd hij aangehouden, in een door de Gestapo geleide Nederlandse gevangenis gestopt en toen in een veewagon geladen met als einddoel een dwangarbeiderskamp in Duitsland. Hij besefte dat zijn moeder niet wist wat er met hem was gebeurd. Hij vond hij een stukje papier in de wagon, krabbelde er een  berichtje op en schoof het door de planken. Wonder boven wonder bereikte het briefje zijn moeder; het briefje is nog altijd in bezit van de familie Leidelmeyer.
Het lukte hem na een jaar uit het kamp te komen, door in het gezicht van een bewaker te hoesten en te zeggen dat hij besmet was met tuberculose. Hij slaagde Nederland te bereiken door zich schuil te houden in schuren en hooibalen en overleefde dankzij de giften van vriendelijke boeren. Hij kwam ernstig ziek thuis, niet met tubercolose maar difterie.
Dr. Leidelmeyer studeerde in 1950 af aan de medische faculteit van de Universiteit Leiden, en emigreerde in 1953 naar de Verenigde Staten. In 1955 diende hij twee jaar in het Amerikaanse leger, en deed dienst als bevelvoerend officier van een legerapotheek in Duitsland.
Hij werkte in een tuberculose-sanatorium in Charlottesville voordat hij in 1961 medevoorzitter werd van de afdeling Spoedeisende Hulp van Fairfax ziekenhuis. Hij verbleef in het ziekenhuis tot 1982 en had ook een praktijk in de Fairfax Medisch Centrum.
Als lid van de federale commissie die belast was met het opstellen van nationale voorschriften en opleidingsprogramma's voor technici en paramedici van de spoedeisende hulp, zette Dr Leidelmeyer ook een nationaal register op. In 1971 hielp hij met het opzetten van een regionale EMS-raad en waarvan hij lid was tot aan 1976.
In 1978 ontving hij als eerste de James D. Mills Outstanding Contribution to Emergency Medicine Award.
Dr. Leidelmeyer ging met pensioen in 1998, maar bleef lezingen geven. Hij speelde ook tennis, tuinierde en reisde.
Tijdens de oorlogsjaren ontwikkelde dr. Leidelmeyer een levenslange liefde - een gevaarlijke liefde in die jaren - voor dixieland jazz en blues, met name de muziek van Duke Ellington, Johnny Hodges en Louis Armstrong. In Nederland vormden hij en enkele vrienden de Nederlandse Swing College Band, die nog steeds bestaat. Hij speelde klarinet en was een lange tijd lid van de Potomac River Jazz Club.
Dr. Leidelmeyers huwelijk met Grita Wolters-Leidelmeyer eindigde in een echtscheiding.
Onder de nabestaanden zijn z'n echtgenote Judith Passwater Williams Leidelmeyer uit Fairfax met wie hij zeventien jaar was getrouwd, vier zonen Reinald jr uit Newberry (Florida), Ronald uit Sterling, Robert uit Pine (Colorado) en Mark van West Plains (Missouri), en een kleinzoon.


NB: Reinald Leidelmeyer is de jongste broer van Emiel Leidelmeijer
 



HomeDe naamOostenrijkIndiƫStamboomBijzondere verhalenContact